Gezien ik nog weleens de vraag krijg of ik wel terug in Nederland ben, bedacht ik me dat deze zondag een gepast moment zou kunnen zijn om mijn blog alsnog af te sluiten. Ja, ik ben gewoon na die zeven weken terug naar huis gevlogen. Toegegeven, het scheelde niet veel of ik had de dag waarop mijn terugvlucht stond geboekt stoïcijns genegeerd. Ik had nog zoveel andere mooie bestemmingen op mijn verlanglijst staan, het leven thuis was ruim tienduizend kilometer ver weg en ik had nog lang niet genoeg van het avontuur.

Voordat ik in het vliegtuig naar Bangkok stapte vond ik het, ik denk logischerwijs, wel spannend om alleen op pad te gaan naar zo'n exotische bestemming. Zeven weken is niet lang, maar per slot van rekening lang genoeg om in alle eenzaamheid te verpieteren als je je alleen maar in rampscenario's bevindt. Uiteindelijk heb ik daar, op dat ene weekje na, helemaal geen last van gehad en is dit avontuur in mijn eentje misschien wel de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Die paar keer dat ik een maatje aan mijn zijde zou willen hebben gehad, weegt uiteindelijk niet op tegen alle voordelen van alleen reizen. Het geeft ultieme vrijheid, vergroot je comfort zone, je ontmoet continue nieuwe mensen, leert jezelf van andere kanten kennen en bent heel gefocust op de omgeving waarin je je bevindt. Ik genoot intens van de momenten dat ik een paar dagen met iemand of een groepje mee kon hobbelen en ik genoot ook weer van de momenten dat ik alleen in de bus, boot of vliegtuig stapte naar een nieuwe, onbekende bestemming.

Iets waar ik me op verheugde en ook spannend vond is dat je als soloreiziger heel makkelijk benaderbaar bent en ook jezelf wat meer open moet stellen om contact met anderen te leggen. Als een enigszins introvert persoon maakte ik me een beetje zorgen of ik niet raar zou overkomen en de hele wereld zou afstoten om vervolgens zeven weken als kluizenaar rond te trekken. Of nog erger: me op dezelfde plek verborgen te houden. Gelukkig merkte ik dat ik bij lange na niet de enige hierin ben en dat er in elk mens een aangeboren drang is om af en toe samen wat te ondernemen, met of zonder veel lukraak geklets.

Ook de locale bevolking is vaak nieuwsgierig genoeg om te vragen naar wat een vrouw alleen zo ver van huis doet. In het ziekenhuis had ik bijvoorbeeld een heel lieve, jonge verpleegkundige die er van droomt te reizen maar het niet durft, er alles over wilde weten en mij uiteindelijk beloofde op een dag alleen naar een ander deel van Thailand te reizen. Net toen ik uit het ziekenhuis ontslagen was en uitgeput in mijn eentje zat te dineren, me afvragend of ik mijn reis wel moest voortzetten, kwamen twee Thaise jongens polsen of ik zin had om mee te gaan naar de jazzclub op de hoek van de straat. Ze waren helemaal verrast toen ze erachter kwamen een saxofoniste tegen het lijf te zijn gelopen. Of die ene keer dat er een jonge, Laotiaanse monnik lachend vroeg waar ik mee bezig was, toen ik mezelf voor de vierde keer die dag stond in te smeren met antimuggenspul, en zijn antwoord: "Al dat angstige gedoe van jullie toeristen, met pillen en crèmes die niet werken. Hier krijgt iedereen een keer malaria of dengue. Je gaat er niet per definitie aan dood", mij in een klap ontnuchterde. En op de laatste avond in de hoofdstad Vientiene, toen ik eerder die dag even moeite had met contact te maken met bevolking die geen Engels spreekt, er plots een locale docente Engels bij me kwam zitten. Een andere ontmoeting die me nog altijd bijblijft is het meisje uit Nong Khiaw die in de bus naar Luang Prabang naast me zat. Ze ging even naar de orthodontist, vier en een half uur van Nong Khiaw vandaan, om haar beugel te laten verstellen. Ik had in al die armoede daar nog niemand met rechte tanden of een beugel gezien. Ze sprak gebrekkig Engels, maar deed enorm haar best om de taal te leren, want, legde ze uit, zo kon ze beter werk vinden, zelfstandig leven en helpen het land op te bouwen. Minutenlang heeft ze gefascineerd naar een paar foto's uit Nederland op mijn telefoon zitten kijken.

Voor deze ontmoetingen en nieuwe inzichten alleen al is reizen fantastisch. Daarnaast heb ik ook veel leuke en wellicht ook niet allemaal de meest verantwoorde dingen gedaan, waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat zou doen. Om het een en ander even op te sommen: op een scooter (had nog nooit scooter gereden) door de bergen scheuren, vooral die keer in een tropische storm zonder poncho; doorgaan met de vervolg duikcursus terwijl mijn eerste duikgroep niet doorging en ik water en vissen in eerste instantie griezelig vond; in mijn eentje een stad ontdekken zonder kaart; biertjes drinken met vreemden en de diepste gesprekken voeren; een halve huwelijksaanzoek van een Ghanese voetballer afslaan; na heel hard gillen toch helemaal zelf die enge bloedzuiger uit mijn enkel trekken; wekenlang zonder mascara over straat en niet raar aangekeken worden (hier verlang ik soms wel weer naar); elke dag in een korte broek lopen (in Nederland moet ik hier niet aan denken); een reizend hippiestel met hun peuterdochter enorm inspirerend vinden; een jungletrek en een duik in het donker maken terwijl ik normaal gesproken lichtelijk panisch ben in het donker; vreemde mensen blindelings vertrouwen (heel prettig, vooral in dat donker); afdingen voor souveniertjes; spelen met bergkinderen; noodlesoep als ontbijt hebben; douchen met regenwater en een kip, en nog altijd terugverlangen naar dat simpele leven.

Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe de cultuurshock terug thuis groter kan zijn. De eerste week vond ik erg moeilijk. Hoe fijn die stortdouche en mijn eigen bed bij mijn ouders ook was, ik geneerde me voor de luxe waarin ik me bevind. De eerste nachten werd ik regelmatig flink verwilderd en gedesoriënteerd wakker. Ik kon me een minuut lang afvragen waar ik wakker was geworden. Een kamer met gordijnen voor het raam, een eenpersoonsbed, meubels en tekeningen aan de muur. Het duurde simpelweg even voor ik mijn tienerkamer hierin herkende.

Inmiddels zijn we bijna drie maanden verder en neemt het dagelijks leven me weer volledig in beslag. Ik ben verhuisd naar mijn nieuwe, eigen apartementje en ben bezig met leuke werk gerelateerde projecten. Ik voel geen gene meer voor mijn luxe leven en geniet er meer van dan ik ooit heb gedaan. De eerste weken na thuiskomst was ik er heilig van overtuigd dat ik terug zou gaan naar Laos om vrijwilligerswerk te doen. Dat gevoel is inmiddels ver op de achtergrond verdwenen. Toch, nu ik dit verhaal type, voel ik weer een enorme drang om mijn tas van zolder te pakken en op het eerste vliegtuig te stappen naar een nieuwe bestemming. Het is waar wat men zegt over reizen: you either love it or hate it.