De wind steekt venijnig op wanneer ik bij de kruising aankom. Hoewel ik dacht dat ik mezelf na die paar winters van sneeuwpret in Oostenrijk best een doorgewinterd persoon mag noemen, valt de kou in Chicago me toch telkens weer tegen. Het is slechts -1 graden Celsius met hier en daar een plukje sneeuw op het trottoir, maar die wind dirigeert de kou direct richting mijn botten. Ik trek mijn capuchon weer terug over mijn hoofd en steek mijn neus nog wat dieper in mijn zachte sjaal. Handschoenen dragen werkt op de een of andere manier niet en dus heb ik besloten mijn handen verscholen te houden in de lange mouwen van mijn nieuwe winterjas. Hoe sommige mensen hier met een geopende jas en ontbloot gezicht in de wind rondhobbelen kunnen is mij een raadsel.

Wanneer het verkeerslicht op het witte mannetje springt zet ik de pas er weer stevig in. Het gebouw van de bank of America kon ik niet in zonder Amerikaanse bankpas en dus loop ik door naar het volgende punt waar een ATM te vinden zou moeten zijn. Met nog maar een paar dollars op zak en supermarkten die mijn Nederlandse bankpas niet accepteren moet ik toch ergens contant geld vandaan zien te halen. Ik kijk nog eens op mijn telefoon voor de juiste richting: vlak voor de Aldi zou een automaat moeten zijn. Voorbij de volgende kruising zie ik het bordje van de Aldi al aan een gevel hangen. Ik richt mijn gezicht naar beneden om de wind zo veel mogelijk uit mijn gezicht te houden. Ineens sta ik bij de ingang van Aldi. Mijn telefoon zegt dat ernaast een ATM moet staan en dat ik er al langs ben gelopen. Ik loop een paar keer op en neer en raak wat geïrriteerd bij de realisatie dat op de plek waar de pinautomaat zou moeten staan nu een groot gat tussen de twee naastgelegen gebouwen is te vinden. Google is duidelijk niet up to date, het gebouw is weg en ik heb trek, moet plassen en heb het koud. Na 13 minuten doorstappen sta ik me in de rij voor de ATM in een apotheek op te warmen.

Het duurt lang voordat ik de machine de juiste opdracht geven kan. De automaat is tergend langzaam en stelt onzinnige vragen als of ik me bewust ben van een andere valuta in Amerika en of ik de automaat de omrekening van Valuta wil laten doen in plaats van het aan mijn eigen bank over te laten. Wanneer ik door de vragen heen ben en wacht op mijn geld begint het pas echt lang te duren. Het scherm laat een foto zien van groen gras en een hond terwijl een tekst op de voorgrond naar mijn geduld vraagt. Alsof die foto mijn tolerantie zou verhogen. Wanneer ik bang word dat de automaat is vastgelopen en ik mijn bankpas nooit meer terug zal zien, verspringt het scherm: your card is invalid. Of zoiets. Ik zucht en duw de bankpas er opnieuw in om de vragenlijst weer langs te gaan en via een ander venster alsnog aan mijn geld te komen. Your card is invalid. Na de derde poging geef ik het op en loop richting de uitgang. De schuifdeuren openen zich, waarna de wind zich weer acuut vol in mijn gezicht blaast.

Een half uur later dan ik van tevoren had verwacht, loop ik met broodjes, gekocht van mijn laatste dollars,terug naar huis. De gedachte aan eten, plassen en een warm huis doet me bijna vergeten dat ik dit land met al zijn omslachtigheden soms zo ontzettend vervelend vind. Het hek van de voortuin is al in zicht wanneer een oudere man zich met een wat verontrust gezicht omdraait: “Can you help me?” Hij staat bij een parkeerautomaat met zijn portemonnee opengeslagen in zijn hand. Ik wil de man zeggen dat ik niet eens geld uit een bankautomaat kan krijgen en me ernstig afvraag of ik aan zijn verwachting kan voldoen, maar besluit mee te gaan in het volgende automatenavontuur en plaats me naast de vriendelijke man. Op het scherm waar hij zijn kentekennummer moet intoetsen staat al een flinke reeks aan letters en nummers ingetypt. De man mompelt wat en probeert de cursor naast het laatste cijfer terug te plaatsen. Hij tikt herhaaldelijk met zijn vinger op die plek, maar de cursor lijkt met koffiepauze te zijn. De olijke ogen van de man richten zich vragend op mij. Ik trek mijn schouders op en zeg ook niet te weten hoe dat kan. Samen drukken we op wat toetsen op het scherm, maar uiteindelijk lukte het de man zelf om de reeks te verwijderen, waarna hij zijn juiste kenteken in kon voeren. “...A...J...5...9...” Ik lees de combinatie van cijfers en letters van het blauwe papiertje in zijn portemonnee hardop voor, waarop de man ze herhaalt en intypt. Het lijkt allemaal goed te gaan. Wanneer de man betalen moet buigt hij zich naar de pasgleuf en draait zich weer naar mij toe. “How do I insert my card?” Ik onderdruk de behoefte om zijn manier van praten na te doen. Inserrt. Carrrd. Tevergeefs heeft de man heeft al drie keer geprobeerd met zijn bankpas te betalen. Ik buig me nu ook naar de verticale gleuf en bekijk het symbooltje dat ernaast staat; de tekst op de bankpas moet aan de linker kant komen. De man laat me zijn betaalpas zien: op beide kanten staat tekst. Ik wil eigenlijk heel hard lachen, maar de man begint er zelf al mee. Hij steekt de kaart er op zijn kop erin, daarna draait hij het om en wilt het daarna opgeven. “Draai eens met de strip naar de andere kant”, probeer ik nog. Het lukt. De man kijkt me lachend aan en bedankt me hartelijk. Blij met mijn goede daad op deze koude, ietwat teleurstellende dag, wens ik de man een fijne dag. “Spasibo!” De verwarring is blijkbaar van mijn gezicht af te lezen. “Het is Russisch, ik dacht dat je Russisch was gezien je accent.” Ik moet lachen en vertel hem dat ik uit Nederland kom. Amsterdam. Misschien kent hij het wel. Ik zie geen herkenning in zijn ogen, maar hij lacht hartelijk en geeft me een hand. Snel vertrek ik richting huis. Mijn capuchon bungelt weer ergens achter mijn nek: in deze straat wordt de wind in ieder geval geblokkeerd door de huizen.