Terwijl ik me uitkleed kijk ik bedeesd om me heen. Ik wil niet preuts doen, maar ergens vind ik het toch wel een beetje vreemd dat een van de gevlochten wanden zodanig naar beneden is gezakt dat je van mijlen ver naar binnen kan turen.De deur kan je ook nauwelijks een deur noemen. Met gemak kijk ik over de bij elkaar gevlochten rieten stengels heen en wanneer ik opgelucht denk dat de gemiddelde local die hoogte bij lange na niet bereikt, kijk ik nog eens naar de deur. Die kieren zijn zo groot dat je wel bijzonder slechtziend moet zijn om daar niet moeiteloos doorheen te kunnen kijken. Ik hurk bij de ton dat wordt aangevuld door een stroompje regenwater dat via een pijpje door het dak naar beneden valt en pak een schep water. In een zekere beweging giet ik het over mij heen. De siddering die ik had verwacht blijft echter uit. Na alle koude douches die ik tijdens mijn reis heb gehad, voelt dit water verrassend aangenaam aan. Snel sop ik mij in, maar voor ik mij af kan spoelen hoor ik geritsel bij die scheef hangende wand. Ik blijf gehurkt zitten, kijk nog eens om mij heen en hoop dat de buurman waar ik nog geen kennis mee heb gemaakt, niet toevallig dezelfde gedachte deelt om op dit moment te gaan douchen. Het geritsel klinkt opnieuw. Plots zie ik in mijn ooghoek iets door de ruimte onder de scheefgezakte wand komen. Ik draai me om en kijk recht in twee nieuwsgierige oogjes. Ik had minder onschuldige gluurders kunnen bedenken. De kip, duidelijk niet onder de indruk, draait zich om en loopt weer weg. Snel giet ik nog een paar scheppen water over mijn hoofd en kleed me aan.

Welkom in Laos! Met flink wat vertraging door de dengue avonturen heb ik toch besloten de grens over te gaan. Na twee mooie dagen in het dorpje Nong Khiaw, ben ik met twee meiden en een gids de jungle gaan trotseren. Met tintelende voetjes lig ik nu te schrijven op een bedje van gevlochten bamboe en tuinstoelkussens. In het aardedonker klinken de junglegeluiden als een rustgevend meditatiebandje.Vannacht slaap ik in een homestay hutje van een familie in Ban Phayong, een dorpje van de Hmong hilltribe dat afgezonderd leeft in de bergen. Er wordt hier geen Laotiaans maar Hmong gesproken (dankjewel klinkt als "watch out") en het piepkleine dorpje is alleen te voet te bereiken door de jungle. Een uitdagende klim die de locals behendig in drie uur afleggen. Voor logge westerlingen duurt dat al glibberend en glijdend ruim twee keer zo lang. Terwijl het zweet van ieders hoofd gutst is het opletten geblazen niet uit te glijden of leeg te worden gezogen door bloedzuigers die in de plakkerige blubber gretig liggen te wachten op een paar schaars langslopende toeristenbenen. Het klinkt als de ideale dagbesteding voor malloten. En dit keer ben ik zowaar niet alleen.

Ik had nog vele verhalen willen delen van mijn voorgaande avonturen, want sinds ik me beter voel ben ik weer volop aan het reizen geslagen, maar van vrije tijd is eigenlijk geen sprake meer. Na Chiang Mai ben ik naar Pai gereisd waar ik met twee Nederlanders fantastische scootertochten heb gemaakt door de bergen. We zwommen in watervallen en warmwaterbronnen en hebben de prachtigste natuur bewonderd. Terug in Chiang Mai besloot ik toch naar Laos te gaan en heb ik na wat busritjes en de tweedaagse slowboat over de Mekong rivier, de oversteek gemaakt naar het mooie Luang Prabang. Hier heb ik geen seconde spijt van gehad, want alles is hier nog fijner en mooier dan in Thailand!