In de verte klinkt een hysterische vrouwenstem. Normaal gesproken laat ik de straatgeluiden gewoon over me heenkomen wanneer ik probeer te slapen, maar dit keer erger ik mij aan het gegil. Mijn hoofd doet zeer. Het geluidklinkt een beetje als een klaagzang en ik vind het opmerkelijk dat ze zo hard haar gejammer op straat uit, dat is helemaal niks voor een Thaise vrouw. Ik vraag me af wat er aan de hand is. Misschien heeft ze ruzie met haar man of is er iemand ernstig ziek. Ineens klinkt haar stem helemaal niet zo ver weg, maar dicht bij mijn oor. Mijn matras is kogelhard en ik merk dat mijn hoofd niet opeen kussen ligt. Ik begrijp niet wat er gaande is. Er kan helemaal geen vrouw in mijn kamer staan en er klopt iets niet aan de toon waarop ze praat. Ik proef modder in mijn mond en verward open ik mijn ogen.Het duurt even voor ik besef waar ik wakker ben geworden, maar ineens begrijp ik waar het gejammer vandaan komt. Ik lig op straat, voor de balie van mijn guesthouse en in snel tempo keert alles weer terug. Eergisteren was ik in de bergen van Chiang Mai, als enige gast op bezoek bij een Karen hilltribe familie en hun vier olifanten. Eenmaal terug in mijn kamer voelde ik me niet goed en werd ik al snel overmand door eenkoortsachtige slaapwaar ik vierentwintiguur later pas weer serieus uit ontwaakte. Wankelend ben ik deze ochtendhulp gaan zoeken bij de guesthouse eigenaresse en nu lig ik hier zomaar op de grond in haar armen.

Onder begeleiding van de bezorgd kijkende oma des huize, pak ik vlug mijn tas in met toiletspulletjes voordat de taxi mij komt ophalen. Ik probeer te bedenken water aan de hand kan zijnen hoop dat ik alleen maar een vervelende voedselvergiftiging heb opgelopen en straks weer lachend op de stoep sta. Op het moment dat de taxi mij wegrijdt zie ik noghoede eigenaressesnel een hand wierrookstokjes opsteekt bij de balie. Ik voel een knoop in mijn maag en weet instinctief dat ik zometeen in het ziekenhuisniet te horen krijg dat mijn maag een beetje van streek is.

Ondertussen zijn we zes dagen verderen nog steeds lig ikin het ziekenhuis. Ik had er weleens wat over gelezen, maar begreep dat als ik me goed zou insmeren met DEET, het allemaal wel mee zou vallen. Ware het niet dat de muggen hier werkelijk monsterlijke beesten zijn die dikke door lagen DEET en lange broeken heen prikken. Ik had het van te voren kunnen weten, want ook in Nederland wordt mijn bloed door dezebeestjes gewillig afgetapt. Om malaria maakt elke reiziger zich druk, maar ik had van te voren nooit de kansen ingeschat vanhet krijgen van Dengue. Er schijnt hier echter momenteel een flinke epedemie te zijn. Officieel is dit mijn achtste en laatste ziektedag, mits ik geen gemuteerde versie heb. Je gaat er meestal niet aan dood, maar er zijn geen medicijnen tegen Dengue, waardoor je gewoon moet wachten tot je lichaam het virus zelfstandig verslagen heeft.Een week langwerd ik geteisterd door heftige koortsaanvallen, hoofdpijn,verkrampte spieren en gewrichten en nu, in de laatste fase, is mijn lichaam bedekt met eenjeukende, rodeuitslag. Het hielp ook allemaal niet dat het infuus in mijn hand is gaan ontsteken en ik gistermiddag ineens een hand ter grootte van een boxhandschoen had. De dagen hier in het ziekenhuis zijn verder lang maar saai. Om zes uur 's ochtends word ik vrolijk gewekt door een van de jonge zusters dieklaarstaat met een grote naald om bloed af te nemen.Ik weet nog steeds niet waarom het zo vroeg moet, maar een dergelijk ochtendritueel heeft gewoonweg iets sadistisch. Na wat flauwvallen en ander aanstellerig gecrepeerals reactie ophetgeroer in mijn aderword ik regelmatig uit mijn koortsachtige slaapjes gehaald voor zaken als temperatuur- en bloeddrukmeting, eten en het opfrissen van bed en kamer. Het is 's ochtends een komen en gaan van zusters. Vervolgens blijven ze de hele dag weg en komen ze's nachtsals pesterige muggenweer langs met controle's endubieuze vragenover toiletbezoeken.

De ironie is dat ik voorgaande wekengeen momentalleen heb gereisd tot nu, net wanneer gezelschap heel fijn had geweest.De eenzaamheid hakt er namelijk best wel in. Gelukkig is mijn Franse reismaatje van een paar dagen voor de dengue teruggekomen en heeft hij me al een paar keer getrakteerd op Oreokoekjes en gekke verhalen.Al met al voelt deze hele week wel een beetje als een spoedcursus"Herontdek Jezelf", de goedkope versie voor armzalige muzikanten diede financiele middelen gebrekenom een jaar lang op ontdekkingsreis te gaan. Ik hoop alleen wel dat ik morgen mijn oorkonde in ontvangst mag nemen en deze episode mag sluiten.