We liggen horizontaal met onze buik op de bodem. Armen langs het lichaam, benen iets gespreid en met de tip van de fins (het kost je een biertje als je ze flippers noemt) in het zand. Ik kijk geconcentreerd naar Olli. Terwijl hij zijn lichaam stijf houdt komt hij rustig in een vloeiende beweging omhoog en zakt in hetzelfde tempo langzaam naar achteren. Met hetzelfde gemak komt hij weer omhoog en naar voren. De 180 pivot!

Ik adem rustig en diep in en laat mijn bovenlichaam omhoog komen. Een golf van euforie gaat door mij heen wanneer ik in een keer rechtop sta. Langzaam en gecontroleert blaas ik uit en zak achterover. In mijn ooghoeken zie ik mijn Nieuw Zeelandse buddies met de handen peddelen om omhoog te komen. Nog niemand staat. Ik kijk recht vooruit en zie hoe mijn adem ontsnapt. Grote bellen spatten in duizenden kleine belletjes uiteen die rap hun weg omhoog zoeken. Gefascineerd kijk ik naar het wateroppervlak. Ik weet dat daarboven de golven ruig zijn, er staat een heftige stroming, maar vanonder ziet het er schitterend en sereen uit. Ik vraag mij af hoe diep we ons bevinden. Ik had niet meer op de duikcomputer gekeken voor we aan de oefeningen in het controleren van drijfvermogen begonnen en het water is zo helder dat ik de diepte niet kan inschatten. Een bontgekleurde vis zwemt over mij heen. De afgelopen dagen heb ik zoveel mooie vissen gezien dat zijn prachtige schubben mij niet eens meer verwonderen. Me afvragend hoe ver ik nog naar achteren kan hellen, tikt mijn zuurstoftank de bodem aan. Gelukkig. Ik lig rustig op mijn rug en kijk opzij naar mijn buddies. Eentje staat, de ander bijna en de derde helt nu ook naar achteren. Ik adem diep in en voel me langzaam van de grond afkomen. Halverwege val ik weer naar achteren. Ik probeer het opnieuw. Vlak voor ik rechtop sta zak ik weer achterover.Met een doffe plof valt mijn tank wederom op de bodem. Wanneer ik weer bijna rechtop sta kijk ik Olli aan en gebaar hem, alvorens ik achterover kieper, wat ik moet doen. Geamuseerd laat hij mij als een hulpeloos schaap weer naar achteren gaan. Ik kan niets anders dan het opnieuw proberen.

Mijn buddies zie ik over het moeilijke punt heen gaan door wat mee te peddelen en ik besluit hetzelfde te doen. Wanneer ik eindelijk met mijn gezicht naar de bodem wijs hoor ik drie metaal op metaal tikjes. Ik kijk op naar Olli die gebaart dat het tijd is weer verder te gaan. Net wanneer ik denk dat we nog een kwartiertje kunnen gaan vissen spotten kijk ik teleurgesteld op mijn meter. Nog maar 70 bar! Ik zie dat iedereen rond hetzelfde getal doorseint aan Olli en met pijn in mijn hart voel ik dat we weer naar boven moeten.

Even later slaan de golven wild om mij heen en grijp ik met veel inspanning de ladder van de boot vast. Het kan me niet meer schelen dat ik met bruut geweld tegen de ladder word geslagen terwijl ik al proestend mijn fins onder water probeer uit te trekken. Een paar blauwe plekken is een leuk aandenken aan deze gave duik. Ik hijs me op aan de ladder en terwijl ik uit het water klim voel ik direct het gewicht van de tank op mijn rug drukken. De plotselinge verandering van gewichtloosheid naar de aardse zwaartekracht blijft me nog altijd fascineren. Nog een keer kijk ik achterom naar de golven onderaan het trapje. Ik vraag mij af of duiken in de Vinkeveense plassen vergelijkbaar zou zijn met onze avontuurlijke nachtduik van de avond ervoor, wat net een waanzinnig spannende speurtocht onder water was, waarin we fluoriserend plankton als blauw lichtgevende stofjes hebben laten oplichten. Ik wil niet aan het teleurstellende antwoord denken en zak met een plof op het bankje van de heen en weer deinende boot. Dit keer klinkt er geen vrolijk gejoel van mijn buddies om mij heen wanneer Olli ons feliciteerd met het behalen van het Advanced Adventurer certificaat. Iedereen oogt sip. We hebben namelijk zojuist onze negende en laatste fantastische duik gemaakt op Koh Tao.