"Kàà wò kàà!" Geschrokken keek ik vanuit de binnenspiegel van de tuktuk in zijn priemende ogen. “Kàà wòò kàà". Hij begon er ook nog wild bij te gebaren. Ik draaide mijn hoofd naar rechts. Katie haar immer zo rustige blik, stond wat ernstig. We kennen elkaar pas twee dagen, maar in zo’n korte periode bouw je al voldoende band op om elkaars subtiele signalen te lezen. Dit kan niet goed zijn. Vijf minuten eerder kropen we in Chinatown al wat wantrouwend bij de chauffeur op de achterbank. Khao San Road was vanaf hier te ver lopen. We hadden al een lange dag achter de rug. De man vroeg een absurd laag bedrag voor het verste ritje dat we in Bangkok zouden gaan maken. Waar we normaal gesproken flink moesten afdingen, vroegen wij ons nu af of hij dit bedrag niet per persoon bedoelde. Maar nee, het bedrag was voor ons samen en ook nog eens zonder tussenstops bij toeristische winkels. Het had even geduurd voor we de man begrepen en gevangen in de situatie, namen we ons afvragend of we hier wel goed aan deden plaats in de tuktuk.

"Kàà wòò kàà! No hundèèd you and you. No stòp. No! No!" De man schreeuwde geagiteerd over het geronk van de tuktuk heen. Angstvallig keken we via de spiegel in zijn donkere ogen, terwijl de man ondanks zijn opwinding soepel het wagentje door de chaotische straten manoeuvreerde. "No hundèèd you, you. Hundèèd. Stop no!" Om zijn woorden extra te benadrukken keek hij nog een tikkeltje bozer. Allerlei scenario’s raceten door mijn hoofd. De man zag onze verwarring en wees snel op een sticker op zijn voorruit. De afbeelding van Buddha was wat aangetast maar herkenbaar. "I Buddha. No hundèd you and you. No stop No. Hundèèd." Hij circuleerde zijn rechter hand door de lucht. Ineens viel bij ons het kwartje. Toen wij de Buddhist bevestigde een eerlijk man te zijn verscheen er iets van een flauw glimlachje om zijn mond. Op Khao San Road bedankten we de man hartelijk en drukten honderd baht in zijn hand, wetend dat we ondanks veel afdingen, de voorgaande ritjes keihard zijn afgezet.

Het is zaterdag, dit is mijn derde dag in Bangkok en een van de vele opmerkelijke ontmoetingen. De stad is alles wat ik verwacht had, een waanzinnig bruisend metropool. Niets lijkt te gek hier en de contrasten zijn enorm. Er is van alles te zien en het aanbod op de straatmarktjes groot. Ladyboys, vervalste documenten, gefrituurde insecten en schorpioenen, compleet gefrituurde eenden, ook lekker eten, sierlijk dansende homo's, lachgas. Je kunt het zo gek niet verzinnen of je vindt het hier.

Eerder vandaag bezochten we de Amulet market, waar monniken door loepjes oude munten bestuderen, en we bezochten Wat Pho met het waanzinnig grote, gouden Buddha beeld. Dat laatste was overigens de heetste onderneming ooit, gezien de Reclining Buddha blijkbaar niet van een verfrissende aircolucht houdt. Met zijn allen gehuld in lange broeken en bedekkende sjaals om de schouders, is er geen ontsnapping mogelijk aan de zinderende hitte in deze benauwde tempel. In de middag namen we afscheid van Nymke die haar reis elders voortzet. Mijn eerste afscheid deze reis en dat voelt nu al onwennig. Katie heb ik in de avond uitgezwaaid. Haar zal ik over een paar dagen weer ontmoeten op Koh Tao waar we beiden een duikcursus hebben geboekt. Nu ben ik alleen en tank ik even bij voordat ik straks weer de straten op ga om eten in te slaan voor de lange rit in de nachtbus naar het paradijselijke eiland.