“U bent geselecteerd voor een extra controle. Dit kan hierboven zijn bij de security check, of straks aan de gate.” De stewardess die me mijn boarding pass overhandigt verrekt geen spier, alsof ze me alleen maar even mededeelt dat het vandaag regent. Echt vriendelijk kijkt ze er ook niet bij. Ik reageer ontspannen, maar mijn gedachten slaan accuut op hol. Dit is toch wel een willekeurige selectie? Of heb ik onlangs iets verdachts gedaan? Heb ik argeloos een vriendschapsverzoek van een extremist geaccepteerd op facebook? Word ik het land wel ingelaten?? Door een paar intimi was ik al gewaarschuwd voor de wat strenge grenscontrole naar de Verenigde Staten en dat het er bij de douane allemaal niet heel ontspannen aan toe gaat. Laat ik daar nou net allergisch voor zijn, gespannen toestanden. Ik probeer mezelf weer met enige logica tot rust te brengen: nee, ik ben niet afgelopen vijf jaar in in Irak geweest, ik heb geen affiniteit met terrorisme, mijn facebookprofiel hoef ik niet geheim te houden, mijn ESTA-vragen heb ik netjes naar waarheid ingevuld. Het komt goed.

“Groep drie, boarding is open voor groep drie.” De omroep kraakt en is bijna niet verstaanbaar, maar ik hoor boarding en drie, dus maneuvreer me behendig mijn met koffertje voor mij uitrollend door de wachtende mensenmassa naar de gate. Wanneer de stewardess mijn ticket scant, gaat er een piep af en begint er een lichtje te knipperen. Ik schrik. Een medewerker snelt naar de stewardess toe terwijl zij de achterkant van mijn paspoort controleert. “Geen sticker.” “Geen sticker?” “Geen sticker.” Het poortje blijft gesloten. Dit moet het zijn. De stewardess kijkt me aan: “Mevrouw, u wordt vriendelijk verzocht om naar de rechter zijkant te stappen voor verdere inspectie van uw bagage.” Ze wijst naar rechts waar een handjevol imponerend uitziende securitymedewerkers staan te wachten en opent de band tussen de palen van de wachtrij om mij er door te laten. Discreet word ik naar een vrouwelijke medewerkster geleid, hoewel er verder weinig van discretie te spreken valt. Ik sta in het volle zicht van alle in de rij staande passagiers te wachten op orders. “Leg uw spullen op deze tafel. Trek uw jas en schoenen uit en zet ze ernaast.” De vrouw is niet veel ouder dan ik. Haar volle, donkerbruine krullen zijn losjes samengebonden in een knot hoog op haar achterhoofd. Ze beweegt gehaast, waardoor ik mij nóg onrustiger begin te voelen. Soepel trekt ze een paar lichtblauwe latex handschoenen aan en vraagt of ze me mag fouilleren. Ik snap de vraag niet zo, alsof ik een keuze heb om nee te zeggen als ik het vliegtuig nog in wil. Ik strek mijn armen wijd zonder iets te zeggen en knik blijkbaar onzichtbaar. Ze kijkt me strak aan en herhaalt haar vraag: “Mag ik u fouilleren?” In verwarring mompel ik toestemmend, terwijl ik over haar linkerschouder naar de boardende mensen kijk. Ik voel me ontzettend bekeken.

Met een grijs lapje ter grootte van een paar postzegels, strijkt ze over mijn kleding, over mijn armen, benen, dijbenen, rug, buik, voeten. Behendig gaat ze overal langs. “Steek uw handen naar voren.” Ze strijkt een keer over mijn hand, eerst rechts, dan links. “Nu graag omdraaien.” Ik draai mijn handpalmen naar boven en vraag me af of ze al klam zijn. Natuurlijk heb ik niks te verbergen, maar met deze grondige inspectie begin ik bijna te twijfelen aan mijn onschuld. Ik voel de adrenaline door mijn lichaam gaan. Zo onnodig ook. Alsof de voorbereiding op deze reis en het zo vroeg uit de veren moeten al niet stressvol genoeg was. De medewerkster steekt het lapje in de computer om vervolgens mijn bagage langs te gaan. Ik mag mijn koffer openen, mijn laptop uit de hoes halen en open klappen. Ze neemt een nieuw lapje en gaat in hetzelfde tempo los op mijn zorgvuldig ingepakte handbagage. De drie kleine packing cubes met kleding en ondergoed blijven gelukkig gesloten, maar ze veegt er wel nog even rap overheen. Ze tilt de cubes op en neemt de energierepen, muts en handschoenen die eronder liggen af. Mijn toiletetuitje gaat open en haar hand met het lapje strijkt soepel over de binnenzijde. Wanneer ze mijn tweede compartiment van de koffer openritst, probeer ik haar gezichtsuitdrukking te lezen. Met een strak gezicht gaat ze door. Het pakje speculaasbrokken, mijn broek en de verzameling Thunderbirdspoppetjes in een zak. Vlug strijkt ze nog even over mijn laptop en steekt vervolgend het staaltje in de computer. Een draaiend wieltje verschijnt op het scherm. Mijn hart bonkt in mijn keel. Waarom toch? Het wachten duurt eeuwig, dat betekent toch niets? Plots verschijnt er een woord op het scherm: Clear. Ik kijk in de lichtblauwe ogen van de securitymedewerkster die me toeknikt en verzoekt alles weer aan te trekken en mee te nemen. Haar hele houding lijkt te verzachten nu ze weet dat ik geen gevaar meer voor de mensheid ben. Ik wil naar mijn schoenen stappen, maar twijfel door de vragen die in mijn hoofd dralen. Ze ziet mijn aarzeling, waarop ik uit nieuwsgierigheid mijn moment pak om te vragen wat ze zojuist heeft gedaan. “In opdracht van de Amerikaanse overheid moeten wij explosive trace detections uitvoeren. Hiermee controleren wij of u in aanraking bent geweest met explosieven door te inspecteren op restanten, zoals poeder. De selectie hiervoor gebeurt geheel willekeurig.” Opgelucht trek ik mijn schoenen en mijn jas aan, rits mijn koffer dicht en verplaats me naar de slurf. Ik adem diep in en langzaam uit terwijl ik de vrolijke cabin crew tegemoet loop. Ik verwachtte dat ik tijdens mijn bezoekje niks sensationeels zou meemaken, maar het avontuur is blijkbaar alweer begonnen.