jodyopreis.reismee.nl

Een dag uit het leven van een skileraar

6:30 - Ineens staar ik naar het plafond. Het is nog veel te vroeg om wakker te worden, maar ik dacht toch echt een auto te hebben gehoord. Ik besluit in pyjama en al even een kijkje te nemen op het balkon en zie zowaar May en Floris naast hun auto staan. De eerste skileraren voor het hoogseizoen zijn gearriveerd en daarmee is het laagseizoen toch echt voorbij! Snel open ik de deur voor hen en word ik overspoeld met verhalen over de reis en halen we herinneringen op van de kerstperiode. Ik besluit nog even terug in bed te gaan voor mijn dag officieel van start gaat.

7:45 uur - De wekker gaat, ook al had ik niet meer geslapen. Ik hijs me in mijn skipak en maak een bord havermout klaar. Vandaag is het vrijdag, de laatste dag van de week en dus skirennen met de kinderen. Deze week heb ik een heel leuk groepje van zes Duitse kinderen van negen en tien jaar, met een pittig nakomertje van vijf jaar. We heten Eisbären, wat de jongens niet meer zo heel stoer vinden. De kinderen skiën inmiddels bijna helemaal parallel, vliegen niet meer uit mijn spoor en vallen ook nauwelijks nog. Rode en zwarte pistes zijn een must en ik moet vooral coole dingen met ze doen: achteruit skiën, springen, hockeystop oefenen, klein beetje naast de piste rommelen en vooral niet te veel pauzes houden voor de meisjes, want dan vervelen de jongens zich. Een voorbeeldige groep dat ik het liefst nog het hele seizoen bij me zou willen houden.

8:45 uur - Ramen krabben went, zelfs na 8 weken dagelijks krabben, nog steeds niet. Ik heb eerder in het seizoen een oranje krabber van een serieus formaat, met een bezem aan de andere kant van de met aangenaam rubber bekleedde steel, gekocht, omdat mijn Nederlandse schrapertje van de Hema deze hoeveelheden sneeuw en ijs niet aan kan.

9:00 - Nadat ik Jazzy van huis heb opgepikt staan we in de hut van de skischool. Terwijl ik mijn rechtervoet in mijn schoen wurm voel ik al dat het niet helemaal goed gaat. Vannacht had ik al mijn kruik omgewisseld voor een icepack, maar de zwelling is niet meer weggegaan. Ondanks dat ik gisteren in Mühlbach mijn schoen nog zes millimeter heb laten verwijden door een leuke medewerker in de sportzaak, drukt de schoen nog tegen de bochel onder mijn kleine teen, ook wel liefkozend mijn zesde teen genoemd. Dat skischoenen je voeten ook kunnen mutileren heeft niemand me van te voren verteld.

9:08 - Met mijn gezicht verwrongen sta ik in de sleeplift, wat zit die schoen strak. Snel kinderland opbouwen. Pionnen neerzetten om het terrein af te bakenen, de förderband schoonvegen en testen, de netten uitklappen, met een boor gaten in de sneeuw boren om het renparcours met heuse slalompalen uit te zetten en dan terug naar de skischoolhut skiën om de startnummers op te halen.

9:35 - met een stapel hesjes met startnummers over mijn onderarm gedrapeerd, wacht ik op de eerste leerlingen. Sommige kinderen hebben er reuze zin in, anderen zijn wat gespannen om wat er vandaag komen gaat. Ik stel ze gerust, we gaan in de ochtend lekker trainen, zodat het parcours bekend is en in de middag begint het afskiën pas. In mijn beste Duits leg ik de ouders nog uit wat er vandaag gebeuren gaat.

10:00 - Alle Eisbären zijn in hesjes en skischoenen gehesen. Ik trap snel mijn ski’s aan en schreeuw om de stemming op te krikken nog even onze yell voor we naar de lift skiën. “Eis - bär, Eis - bär. Wer sind die besten? - Wir sind die besten!” Joehoe, we gaan!

11:10 - We staan bij de Hexenhütte, de hut naast het bospad waar een heuse heks zou wonen, om Gummibären te eten (ze blijken twee jaar over datum). Twee dagen geleden waren mijn kinderen los gegaan in de diepe sneeuw van de tuin van de Heksenhut om de volgende aanwijzing van het schatzoekspel te vinden. Dat het kaartje op het bospad achter mij hing, was natuurlijk de grap van de skileraar van een sneller groepje. Terwijl zijn groepje al lang en breed weg was, stond ik nog hele klompen sneeuw van de schoentjes van mijn kinderen af te schrapen. De kinderen glunderen nu nóg bij het navertellen van dat avontuur.

12:00 - “Hier bleiben, wir warten auf einander!”, roep ik naar de overkant. De eennajongste staat al in de deur van de hut, terwijl de enige leerling die geen middagpauze met mij heeft nog op haar vader staat te wachten. Eerst haar veilig afgeven, voor ik met mijn kroost de hut in kan om te eten.

13:30 - Ik probeer zo charmant mogelijk de slalom af te komen, terwijl ik mijn baas mijn naam hoor aankondigen om daarna wat te vertellen over mijn groep. Ik hoop dat de ouders naar hem kijken en niet naar mij, het is wat ijzig en carven lukt me niet zo goed. Naja, ik ben door de finish. Snel geef ik het kaartje met de startnummers en namen van mijn kinderen aan de baas en trek mijn ski’s uit. Laat het eerste kind maar komen!

14:00 - “Wie wil de rode piste? Wie wil bospad en zwarte piste?” Op de laatste middag probeer ik wat democratie in mijn lesmethode te gebruiken. De drie jongens willen vooral zwarte piste, de drie meisjes gaan voor de gezellige bospaadjes en rood. Om iedereen tevreden te houden, besluit ik deze lift nog een keer te doen.

15:15 - Bij de prijsuitreiking blijkt dat het kind dat aan het begin van de week zo zwak was, ontzettend onhandig op zijn ski’s stond, steeds viel, controle verloor en uit de bocht vloog, nu ineens de snelste te zijn van mijn groep. Iedereen is verrast. Ik ben trots op zijn vooruitgang. Op die van allemaal natuurlijk.

15:30 - Terwijl alle ouders en kinderen naar huis zijn, zitten wij, de skileraren, nog aan tafel. Een van de ouders heeft ons getrakteerd op een rondje. Het is gezellig.

15:45 - Het volgende rondje volgt. Ik wil niet, want ik ga zo naar de huisarts voor die gekke zesde teen. Mijn baas vindt dat ik nog minstens twee bier kan drinken, zodat ik lekker ontspannen bij de dokter kan zitten. Er wordt wat grappen gemaakt, waarbij Jazzy mijn vorige huisartsbezoek in geuren en kleuren navertelt. Ze vindt het nog altijd hilarisch dat ik bijna flauw viel toen hij bij mij een infuus inbracht en me in mijn gezicht moest slaan met de woorden: “Stel je niet zo aan, je hebt maar een buikvirusje, je bent niet aan het bevallen!”. Oostenrijkers houden niet zo van gepiep.

16:50 - Geen wachtrij bij de huisarts die maar drie keer per week Dienten komt bezoeken. Ik ben blij dat ik het derde biertje op tactische wijze aan een andere skileraar heb kunnen doorschuiven. Nog voor ik zenuwachtig kan worden voor de naald, zit ik al op de stoel. De dokter heeft nog geen halve blik nodig, om te constateren dat ik een ontsteking van het slijmvlies heb. Een veel voorkomende kwaal bij skiërs. Snel schrijft hij me twee zalfjes en een ontstekingsremmer voor. Morgen rust houden, mijn skischoen tot het uiterste laten verwijden bij die leuke medewerker en daarna weer lekker skiën. De beste man is erg optimistisch, alleen als ik maandag nog pijn heb moet ik nogmaals langskomen, dan wordt de naald alsnog ingezet.

18:40 - Ik kan mijn schoen niet meer aan. Het doet ontzettend veel zeer en de zesde teen is gigantisch rood, paars en gezwollen. Met een dikke laag zalf eromheen hink ik van de trap af naar de gezamenlijke ruimte waar Karl staat te koken. Hij slaakt een soort gil van afgrijzen bij het zien van mijn teen. Nu snapt hij eindelijk waarom ik al een week niet meer met hem trainen wil en neemt hij alles wat hij me die week heeft genoemd terug. Blijkbaar zijn uiteindelijk niet álle Oostenrijkers zo hard als de huisarts.

18:45 - We hebben eindelijke wifi! Vorige week heb ik nog 's avonds met -10 graden mijn BTW-aangifte gedaan, buiten op het bankje voor het huis van de buren. Even lekker e-mails ophalen en door mijn Facebook scrollen zonder bevroren ledematen. Herrlich.

19:00 - Met een zakje sneeuw om mijn voet smul ik van Karls heerlijke pasta. Alle skileraren zijn inmiddels in het skilerarenhuis gearriveerd en het is reuze gezellig. Ik heb de vijf weken van het laagseizoen heerlijk het rijk voor mij alleen gehad, maar vind het nu ook wel weer fijn om de “familie” weer compleet te zien.

21:25 - We zijn nog met een paar overgebleven en het niveau is bijna historisch laag. Gezellig is het nog wel.

22:10 - Met een boterhamzakje vol nieuwe sneeuw, besluit ik richting bed te gaan.

Reacties

Reacties

Lida

Wat zal jij een pijn hebben aan je pootje, je ziet het leven van een skileraar gaat niet over rozen????????????????
Beterschap, zeker nu het hoog seizoen voor de deur staat!! Sterkte
Eeennnn veeeeel plezier!!!!

Gerda den Dekker

Oh Jody wat een verhaal, en je kunt het zo mooi vertellen. Het valt niet mee, als ik dit zo lees, maar ik wil je toch heel veel sterkte wensen, en hoop dat het snel beter gaat.

Janny van der Paauw

Hoop dat je inmiddels weer bent opgeknapt! Wel weer een geweldig verhaal.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!