De hele avond en begin van de nacht had het geregend. Vandaag vriest het dat het kraakt. De pistes zijn een grote ijsplaat. Het waait hard en het is koud. Mijn zes bikkels houden zich groot, waarvoor ik ze enorm bewonder. Zelf zou ik liever languit op de piste liggen krijsen tot iemand me ophaalt.

In de middag komt er een Amerikaans kindje in mijn Duitssprekende groep. Hij had gisteren voor het eerst leren skiënen mocht nu met mijn wat gevorderde groepje mee. Lekker bochtjes draaien op de kinderpiste, dat moet makkelijk lukken. Hij had zijn edgie wedgie, een hulptouwtje om de skipunten bij elkaar te houden, nog om. Luisteren deed het Amerikaanse ventje niet, want hij skiet toch al zo goed! Continue doet hij het tegenovergestelde van wat ik bedoel en sjeest hij me hard voorbij wanneer ik hem in de ijswind toegil dat hij áchter me moet blijven skiën.

Vlak voor de sleeplift maakt de piste een bocht naar links. De bocht waar ik dat jochie altijd een beetje doorheen moet loodsen, want een been belasten om een lange bocht te maken, dat lukt hem eigenlijk nog niet. Halvewege de bocht draai ik me om en zie hem met edgie-wedgie en al opeens een pirouetje draaien - in mijn hoofd scheld ik, hoe krijgt hij het toch voor elkaar- en zie hem achteruit richting het net schuiven. De andere kindjes sjezen vrolijk voorbij. Tevergeefs gil ik nog iets over hoe zijn ski's om te gooien, maar het jochie met zijn spierloze beentjes roetsjt als een hulpeloos schaap steeds harder achteruit, niemand in de buurt om hem tegen te houden. De sneeuw is allemaal weg en de piste zelf is een hoge ijsplaat van bijna een meter. Met horror zie ik hem over het randje schuiven en als een plumpudding achterover tuimelen. Het tuimelen lijkt een eeuwigheid te duren en net wanneer ik denk dat het niet erger kan, glijdt hij onder het net. Gott sei dank blijft hij halvewege steken. Ik haal diep adem en gebied de kinderen bij de lift te wachten terwijl ik snel uit mijn ski's schiet. Een aanskiënde skileraar weet sneller bij mijn schaap te arriveren, trekt hem aan zijn armen omhoog en zet hem nét voor het hoogste punt op de rand van de piste. Ik dank hem hartelijk voor hij weer wegskiet en realiseer me dat mijn stoere Amerikaan nog helemaal niet op de piste, maar er net naast staat. Het jochie kan helemaal geen stap omhoog zetten zonder weer in dezelfde vaart naar beneden te tuimelen. Ik zucht nog even diep en zet mijn skischoenen in het ijs. Na vier pogingen weet ik het ventje weer terug op de piste te krijgen. Terwijl ik hem gebied te blijven staan waar hij staat, zie ik zijn ski's alweer schuiven en besef ik dat ik me er maar beter aan kan overgeven. Ik laat hem op hoop van zege naar de andere kinderen bij de lift glijden en loop naar mijn ski's toe.

Lichtelijk geïriteerd trap ik mijn rechter voet in mijn ski. Terwijl ik op de ski sta begint hij te glijden. Ik leun op mijn linkervoet en terwijl de rechter ski wegglijd verlies ik de grip op mijn linker voet die de andere richting op begint te schuiven. Dat verdomde ijs toch ook. Ik kijk om me heen en zie dat niemand op de piste is. De kinderen zijn al om de hoek. Mijn benen glijden steeds verder uit elkaar. Het hele tafereel zou hilarisch zijn als ik me niet zo had opgewonden over dat jochie. Ik verlies controle en laat me vallen. Ik tuimel achterover en glijd over de ijzige rand van de piste naar beneden. Vlak voor het net waar mijn jochie in verstrikt was geraakt kom ik tot stilstant. Ik kijk nog eens om me heen. Niemand heeft mij in mijn skileraaruniform zien glijden. Ik klauter al wegglijdend op het ijs op handen en voeten omhoog, pak woedend mijn ski's op en smijt ze even verder op een vlak stuk weer op de grond. Snel trap ik mijn ski's aan en ski naar mijn kinderen die braaf staan te wachten. Met een grote lach en een handje gummibären voor de kinderen, probeer ik de stemming weer op te voeren, blij dat niemand mijn bambi-actie heeft gezien.

Een uur later zet ik mijn groepje met een vrolijke afsluityell weer af op de sammelplatz. Wanneer de lieve moeder van mijn Amerikaanse jochie me duizend maal bedankt en me "werkelijk een engel" vindt, jok ik dat hij het fantastisch heeft gedaan. Morgen, wanneer er verse sneeuw ligt, heeft hij waarschijnlijk gewoon weer grip en gaat alles goed. Ik zwaai het laatste kind uit en slaak een zucht van verlichting. Deze vreselijke dag is voorbij!

Net wanneer ik weg wil lopen slaat mijn baas een arm om mijn schouder en kijkt me met een fonkeling in zijn semi-serieuze ogen aan: "Jody, ich bekomme ein Bier von dir. Ich hab' alles gesehen".