“Bij Pflugsteuern is ademhaling heel belangrijk”. Flo, de Ausbilder van mijn groep, vertrekt geen spier en vertelt tegen de wind in nog iets onverstaanbaars over de ademhaling bij de Pflugsteuern – een skitechniek waarbij beginnende skiërs van ploeg naar parallel leren skiën. Het is zondag, de laatste trainingsdag voor de praktijkexamens en de vrolijke sfeer waar we ons al acht dagen in hebben bevonden is van de ene op de andere dag omgeslagen. De immer zo joviale Flo is vandaag serieus streng, er moet morgen worden gepresteerd en nog niet iedereen skiet zoals hij graag zou willen zien. Zo gaat dat op de dag voor examens.

“Doe mij allemaal na. Jody, hinten mir!”. Hij drukt beide wijsvingers tegen zijn neusgaten. Het ziet er bespottelijk uit, maar zonder na te denken zet ik mijn handschoenen tegen mijn neus aan en rutsj ik achter hem aan. Met mijn mond open haal ik adem. Ik voel me ontzettend voor aap en heb moeite een slappe lach te onderdrukken. Wat een idioterie. Na alle uitbundige kinderspelletjes, van galopperen als een paard tot vrolijke yells over indianen met bijbehorende geluiden en handgebaren, is dit wel het meest komische wat we hebben gedaan. Hoe valt er met je neus dicht beter te skiën? Wanneer ik omkijk zie ik dat iedereen uit mijn groep ingespannen met de vingers in de neus in een slinger achter elkaar aanskiet. Niemand lijkt de grap ervan in te zien. Lösen, auswinkeln, zeit lassen, belasten, beidrehen. Het rijtje handelingen van de Pflugsteuern gaat na deze negen dagen nooit meer uit ons hoofd, zelfs niet met vingers in de neus. Pas wanneer we langs Ausbilder Anna skiën en ze bij ons aanzien abrupt in een lachstuip schiet, besef ik me dat het ook werkelijk een grap is. Triomfantelijk keert Flo zich in een soepele beweging naar ons om en schatert het uit. Enkele jongens verwisselen snel hun wijsvingers voor middelvingers, maar de stemming is weer helemaal terug.

Het is nu donderdag en nu ik dit type word ik weer helemaal blij. De tiendaagse Anwärter opleiding van de SBSSV was zo ontzettend leuk! Onder leiding van de olijkste Oostenrijkse bergdwerg Flo, zat ik met zeven Nederlanders, twee Duitsers, een Oostenrijkse en een Deen, in ongetwijfeld de leukste groep van de week. Al vanaf dag een was het grote pret en wist ik dat ik de tijd van mijn leven zou gaan hebben.

Tijdens de opleiding werden we voorbereid op het lesgeven aan beginners en licht gevorderden. Veelal kinderspelletjes en ploeg (pizzapunt) skiën, maar ook het onderdeel kurze Radien kreeg in de trainingen veel aandacht. In korte bochten achter mijn Ausbilder aanscheuren (ik mocht meestal als eerst) vond ik ontzettend tof. De dagen waren lang en intensief. Om zeven ging de wekker, van negen tot half drie bevonden we ons op de piste, er was een uurtje tijd om met zijn allen te douchen voor we om half vijf nog een kleine twee uur in de theorieles zaten. ’s Avonds was het na het eten de bedoeling dat men theorie leerde, maar de meesten trokken massaal naar het centrum van Kaprun om tot in de vroege uurtjes te hossen in de apres skibar. Opvallend genoeg waren dat wel weer altijd alleen Nederlanders. Mijn kamer deelde ik met drie Nederlandse meisjes, ook wel bekend als de “bende van ellende 102”, waarmee het vanaf de eerste minuut dikke mik was.

In een simpel blogje is het wat moeilijk te illustreren hoe de sfeer in zo’n week eruit ziet. Lachen om foute grappen, komische valpartijen, biertjes drinken, meebrullen met apres skiflaters, het prachtige weer, de sneeuw, bergen, skiën en de ontspannen sfeer… De anti-climax was zeer groot toen maandag, na de examens, zo goed als iedereen direct Kaprun verliet en ik alleen in een pensionnetje achterbleef. Nadat ik woensdag nog met een vriendinnetje uit de bende op de Kitzsteinhorngletsjer heb geskied was het serieus afscheid nemen van deze veel te toffe bijna-twee-weken.

Vandaag mocht ik eindelijk naar mijn skischool in Dienten komen. Nadat ik om tien uur uitgecheckt was, begon het lange wachten op het telefoontje van mijn baas. Na de vijf Intersports in Kaprun te hebben uitgekamd en een wat magere lunch in de normaliter hippe maar nu uitgestorven apres skitent -werkelijk alles is dicht in het laagseizoen- besloot ik mijn baas toch maar zelf te bellen, want wachten tot het donker wordt leek me wat onverstandig. Ik had eens alarmerende verhalen gelezen over steile bergpassen naar het wat hoog gelegen Dienten en als zeer onervaren bergautomobiliste bedacht ik me dat het wel handig zou zijn om deze vuurdoop van ravijnen ontwijken in ieder geval in het daglicht te doen. Helaas dacht de baas daar anders over en was hij pas later op de dag beschikbaar. Bij mijn Oostenrijkse vriendinnetje in Saalfelden heb ik de tijd gedood alvorens ik mijn navigatie instelde en lichtelijk gespannen de weg opging. Het vinden van de skischool bleek echter meer een probleem te zijn dan het overleven van die suffe bergweg. Het gehucht is zo klein dat ik in het donker wel drie keer langs “de straat” ben gereden. Mijn navigatie was helemaal van slag en stuurde me steeds op een donker bergweggetje. Omdat mijn nieuwe Oostenrijkse simkaart op miraculeuze wijze uit het niets nul data en belminuten had begon ik hem wat te knijpen, maar uiteindelijk stond ik vijftien minuten te laat in het donker, ergens op een berg in de middle of nowhere, voor het hutje van de skischool me oververhit te excuseren aan mijn baas.

Morgenmiddag ga ik skiën met een Oostenrijkse collega die me het gebied gaat laten zien en zondag mag ik waarschijnlijk al aan de slag. Door mijn baas –tevens Ausbilder bij de SBSSV- werd ik vandaag al aan iedereen voorgesteld als de Nederlandse die “so gut Skifahren kann und gut Deutsch spricht”. Ik weet niet of ik hierin spot kan bespeuren, mijn baas is wat moeilijk te lezen, maar de druk voel ik inmiddels toch wel wat toenemen. Ik denk weer aan Flo, de groep, het vele lachen en de ademhalingsoefening. Ik mis het zo en ik weet niet hoe goed ik voorbereid ben op zelf skilesgeven, maar ik realiseer me dat met humor en het creëren van de juiste sfeer het allemaal een heel soepel zal gaan. - Als ervaringsdeskundige op gebied van ademhaling nam ik Flo’s “ademhalingsoefening” toch ook maar klakkeloos aan.